انزوا و کاهش تعاملات اجتماعی در مدرسه
برای اکثر کودکان و نوجوانان، مدرسه مهمترین عرصه اجتماعی آنهاست و آثار انزوا می تواند تا پایان عمر آنها اثرات مخربی را به همراه داشته باشد.
کناره گیری اجتماعی ممکن است هم بر روابط با همسالان که یادگیری را تسهیل می کند (به عنوان مثال، وظایف یادگیری مشارکتی و گروهی) و هم بر روابط با معلمان تأثیر منفی داشته باشد. کودکانی که با همسالان درگیر نیستند و از شرکت در فعالیت های کلاسی اجتناب می کنند، ممکن است فرصت‌های مهمی را برای مشارکت در یادگیری مشارکتی با همسالان از دست بدهند.
متأسفانه بسیاری از کودکان و نوجوانان مبتلا به بیماری طولانی مدت قادر به حضور در مدرسه برای مدت طولانی نیستند. به عنوان مثال، غیبت در مدرسه برای کودکان و نوجوانان مبتلا به سرطان می تواند از ماه ها تا سال ها متغیر باشد و بین دوره ای و کلی متفاوت باشد . غیبت در مدرسه برای مدت طولانی منجر به تعامل محدود با سایر کودکان و نوجوانان می شود. برخی از کودکان ممکن است به طور کامل شبکه اجتماعی خود را از دست بدهند. این نوع انزوای اجتماعی چه عواقبی می تواند برای کودکان و نوجوانان داشته باشد؟
اثرات انزوا و کاهش تعاملات اجتماعی در مدرسه
در یک مطالعه کمی روی 4227 نوجوان بین 13 تا 19 سال، دانشمندان موسسه تحقیقات اجتماعی نروژ (NOVA) میزان مشکلات سلامت روان در میان نوجوانان را بررسی کردند. در این مطالعه، آنها جوانان با و بدون دوستان صمیمی را مقایسه کردند و دریافتند که نسبت قابل توجهی از کسانی که دوست صمیمی نداشتند نسبت به کسانی که دوستان صمیمی داشتند علائم افسردگی را گزارش کردند. به طور قابل توجهی، بیش از 1 از هر 3 دختر، بدون دوست صمیمی، علائم افسردگی را گزارش کردند.
بدیهی است که ناتوانی در حضور در مدرسه به دلیل بیماری مترادف با نداشتن دوستی برای اعتماد نیست. با این حال، غیبت در مدرسه منجر به تعامل اجتماعی کمتری می‌شود و می‌تواند منجر به قطع کامل ارتباط برخی از کودکان با دوستان شود.
نتایج بسیاری از مطالعات نشان می دهد که حمایت اجتماعی دوستان و همسالان به محافظت از نوجوانان در برابر اختلالات روانی کمک می کند.
مطالعات دیگری نشان می دهند که کودکان با روحیاتی که شامل سطوح بالاتر کناره گیری اجتماعی و نرخ پایین تر تعامل مثبت است، در کلاس اول نسبت به کودکان با سطوح بالاتر تعامل اجتماعی و مثبت، پیشرفت کمتری دارند.
انزوای اجتماعی و تنهایی
بسیاری انزوای اجتماعی را با تنهایی مرتبط می دانند. وقتی صحبت از تنهایی می شود، معمولا تنهایی به عنوان یک احساس منفی تعریف می شود.
منزوی شدن از نظر اجتماعی مترادف با تنهایی نیست. با این حال، اغلب بین انزوای اجتماعی و تنهایی همبستگی وجود دارد. افراد با تماس‌های کم اغلب تنهاتر از افراد با تماس‌های زیاد هستند. مایه تاسف است که برخی از کودکان و نوجوانان احساس تنهایی می کنند. صرف نظر از تحقیقات، اکثر مردم می دانند که تنهایی یک احساس دردناک است.
علاوه بر این که برخی از کودکان و نوجوانان احساس تنهایی می کنند تاسف آور است، مطالعات نیز ارتباطی بین تنهایی و مشکلات سلامت روان پیدا کرده است. بسیاری از تحقیقات تجربی روی بزرگسالان و نوجوانان ارتباط بین تنهایی و افسردگی را نشان می‌دهند.
جالب توجه است، مطالعات نشان داده‌اند که تنهایی مرتبط با دوستی بیشتر از تنهایی مرتبط با والدین برای علائم افسردگی در میان نوجوانان توضیح دهنده است. یک توضیح احتمالی این است که دوستان منبع ارجح حمایت اجتماعی در دوران نوجوانی هستند.
دانشمندان مدت هاست می دانستند که تنهایی در بزرگسالان می‌تواند علائم افسردگی را در مراحل بعدی زندگی مستعد کند. اخیراً آنها همچنین مشاهده کرده اند که کودکان تنها در جوانی بیشتر مستعد ابتلا به علائم افسردگی هستند. در یک مطالعه، محققان به این نتیجه رسیدند که پیشگیری از تنهایی در دوران کودکی ممکن است یک عامل محافظتی در برابر افسردگی در بزرگسالی باشد.
مقالات مرتبط :
