اختلال دیکته نویسی که به نام دیسگرافیا نیز شناخته می شود، وضعیتی است که بر توانایی فرد در نوشتن صحیح کلمات تأثیر می گذارد.
این می تواند به روش های مختلفی مانند مشکل در املا، دست خط ضعیف یا مشکل در سازماندهی افکار روی کاغذ ظاهر شود. دیسگرافی اغلب در دوران کودکی تشخیص داده می شود و می تواند ناشی از عوامل مختلفی از جمله شرایط عصبی، ناتوانی های یادگیری و اختلالات رشدی باشد. درمان دیسگرافی معمولاً شامل ترکیبی از درمان، تسهیلات و فناوری کمکی برای کمک به افراد برای بهبود مهارت‌های نوشتاری است.
علائم اختلال دیکته نویسی
برخی از علائم رایج دیسگرافی عبارتند از:
- مشکل در املا و دستور زبان
- دست خط ضعیف، از جمله اندازه حروف ناسازگار، فاصله و تراز نامناسب
- نوشتن آهسته و پر زحمت
- مشکل در سازماندهی افکار روی کاغذ
- ناتوانی در نوشتن یا ترسیم در حاشیه یا روی خطوط
- مشکل در مهارت های حرکتی ظریف، مانند در دست گرفتن مداد یا خودکار
- پرهیز از کارهای نوشتن
- مشکل در کپی کردن دقیق متن نوشته شده
- مشکل در تصحیح و ویرایش آثار مکتوب
علل دیسگرافی
دلایل اختلال دیکته نویسی یا دیسگرافی به طور کامل شناخته نشده است، اما اعتقاد بر این است که این یک بیماری عصبی است که بر توانایی مغز برای پردازش زبان نوشتاری تأثیر می گذارد. برخی از علل احتمالی دیسگرافی عبارتند از:
ژنتیک: دیسگرافی ممکن است ارثی باشد، به این معنی که می تواند از والدین به فرزندانشان منتقل شود.
آسیب یا ضربه مغزی: آسیب به مغز، مانند ضربه به سر یا سکته مغزی، می‌تواند بر نواحی مغز که مسئول نوشتن هستند تأثیر بگذارد و منجر به دیسگرافی شود.
اختلالات رشدی: دیسگرافی اغلب با سایر اختلالات رشدی مانند نارساخوانی، ADHD یا اختلال طیف اوتیسم همراه است.
ناتوانی های یادگیری: برخی از افراد دارای ناتوانی های یادگیری نیز ممکن است دچار اختلال دیکته نویسی شوند که می تواند بیان خود را به صورت نوشتاری دشوار کند.
درمان اختلال دیکته نویسی
درمان این اختلال معمولاً شامل ترکیبی از تکینک ها، تسهیلات و فناوری کمکی برای کمک به افراد برای بهبود مهارت‌های نوشتاری است. برخی از درمان های رایج برای دیس گرافی عبارتند از:
کاردرمانی: این نوع درمان بر بهبود مهارت های حرکتی ظریف و آموزش نحوه صحیح نگه داشتن مداد یا خودکار به افراد تمرکز دارد.
تمرین های نوشتاری: تمرین تمرین های نوشتاری، مانند کپی کردن متن یا نوشتن از روی متن خاص، می تواند به بهبود املا، دستور زبان و دست خط کمک کند.
آموزش چند حسی: استفاده از حواس مختلف مانند لامسه، بینایی و صدا برای آموزش املا و نوشتن می تواند برای افراد مبتلا به نارسایی نگاری مفید باشد.
فناوری کمکی: ابزارهایی مانند نرم‌افزار گفتار به متن، نرم‌افزار پیش‌بینی کلمه و غلط‌گیر املای الکترونیکی می‌توانند به افراد مبتلا به دیسگرافی کمک کنند.
امکانات اضافی: فراهم کردن امکاناتی مانند زمان اضافی برای انجام تکالیف کتبی، اجازه استفاده از رایانه به جای دست‌نویس، یا فراهم کردن یک فضای کاری آرام می‌تواند به افراد مبتلا به نارسایی در مدرسه و سایر تنظیمات کمک کند.
بیشتر بخوانید :
