اضطراب جدایی وضعیتی است که در آن فرد هنگام جدا شدن از شخصی که از نظر عاطفی به او وابسته است، ترس یا پریشانی بیش از حد را تجربه می کند. این می تواند در کودکان، بزرگسالان و حتی حیوانات رخ دهد.
در کودکان، اضطراب جدایی بخشی طبیعی از رشد است و معمولاً با گذشت زمان خود به خود برطرف می شود. با این حال، در برخی موارد، می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد و در زندگی روزمره اختلال ایجاد کند.
چندین استراتژی وجود دارد که می‌توان برای مدیریت اضطراب جدایی استفاده کرد، از جمله قرار گرفتن تدریجی خود در معرض جدایی، تمرین تکنیک‌های آرام سازی، جستجوی درمان، و در برخی موارد، دارو. اگر اضطراب جدایی به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره شما تأثیر می گذارد، جستجوی کمک از یک روانشناس بسیار مهم است.
علائم اضطراب جدایی
علائم بسته به فرد و شدت بیماری می تواند متفاوت باشد. در اینجا برخی از علائم رایجی که ممکن است وجود داشته باشد آورده شده است:
- نگرانی یا ترس بیش از حد در مورد جدا شدن از یک فرد که از نظر عاطفی به آن وابسته است
- امتناع از تنها بودن
- مشکل در خوابیدن به تنهایی یا بدون شخصی که به آن وابسته است (برای کودکان این می تواند سبب شود کودک در اتاق خود نخوابد)
- کابوس یا وحشت شبانه در مورد جدایی از والدین
- علائم فیزیکی مانند سردرد، معده درد یا حالت تهوع هنگام فکر کردن به جدایی
- حملات پانیک یا پریشانی شدید هنگام مواجهه با جدایی
- چسبندگی بیش از حد یا نیاز به تماس فیزیکی با شخصی که به آن وابستگی بیش از حد دارد.
- اجتناب از فعالیت هایی که ممکن است منجر به جدایی شود
توجه به این نکته مهم است که این علائم ممکن است لزوماً نشان دهنده اضطراب جدایی نباشد و ممکن است ناشی از عوامل دیگری نیز باشد. اگر شما یا شخصی که می شناسید این علائم را تجربه می کنید، بهتر است برای تشخیص دقیق و برنامه درمانی با یک متخصص سلامت روان مشورت کنید.
دلایل و عوامل خطر
دلایل دقیق اضطراب جدایی به طور کامل شناخته نشده است، اما عوامل متعددی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند:
مرحله رشد: اضطراب جدایی بخشی طبیعی از رشد در نوزادان و کودکان خردسال است. همانطور که رشد می کنند و رشد می کنند، یاد می گیرند که با جدایی کنار بیایند و مستقل تر شوند.
تغییرات زندگی یا عوامل استرس زا: تغییرات زندگی مانند نقل مکان به یک خانه جدید، شروع یک مدرسه جدید، یا تجربه یک رویداد آسیب زا می تواند باعث اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان شود.
سبک دلبستگی: افرادی که وابستگی شدیدی به یک فرد یا حیوان خانگی دارند ممکن است بیشتر مستعد اضطراب جدایی باشند.
ژنتیک: ممکن است یک مولفه ژنتیکی در اضطراب جدایی وجود داشته باشد، زیرا در خانواده ها وجود دارد.
عوامل محیطی: بزرگ شدن در محیطی که در آن اضطراب جدایی مدل شده یا تقویت می شود، ممکن است احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.
توجه به این نکته مهم است که همه کسانی که این عوامل را تجربه می کنند دچار اضطراب جدایی نمی شوند و برخی افراد ممکن است بدون هیچ محرک آشکاری به این وضعیت مبتلا شوند.
روشهای کنترل اضطراب جدایی
چندین روش وجود دارد که می تواند به کاهش اضطراب کمک کند:
قرار گرفتن تدریجی: قرار گرفتن تدریجی خود در معرض جدایی می تواند به کاهش حساسیت فرد نسبت به موقعیت های اضطراب آور کمک کند. این را می توان با شروع دوره های کوتاه جدایی و افزایش تدریجی زمان جدایی انجام داد.
تقویت مثبت: پاداش دادن به خود برای کنار آمدن موفقیت آمیز با جدایی می تواند به تقویت رفتار مثبت و کاهش اضطراب کمک کند. این را می توان با درگیر شدن در فعالیت های لذت بخش یا دادن یک لذت کوچک پس از کنار آمدن موفقیت آمیز با جدایی انجام داد.
تکنیک های تمدد اعصاب: تمرین تکنیک های تمدد اعصاب مانند تنفس عمیق، مدیتیشن یا یوگا می تواند به کاهش اضطراب و تقویت آرامش کمک کند.
درمان: جستجوی درمان می‌تواند به افراد کمک کند تا راهبردهای مقابله‌ای را توسعه دهند و به مسائل اساسی که ممکن است در اضطراب نقش دارند، رسیدگی کنند.
دارو: در برخی موارد، ممکن است دارویی برای کمک به کاهش اضطراب و مدیریت علائم اضطراب جدایی تجویز شود.
توجه به این نکته مهم است که این روش ها ممکن است برای همه کارساز نباشد و برای درمان موثر، جستجوی کمک حرفه ای توصیه می شود. یک متخصص سلامت روان می تواند به ایجاد یک برنامه درمانی فردی کمک کند که نیازها و نگرانی های خاص فرد را برطرف کند.
بیشتر بخوانید :
