سندرم آسپرگر ، یک اختلال رشدی است که بخشی از اختلال طیف اوتیسم (ASD) است و با مشکلات در تعامل اجتماعی، علایق محدود و رفتارهای تکراری مشخص می شود. برخلاف سایر اشکال اوتیسم، افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط دارند و ممکن است تاخیر قابل توجهی در رشد زبان نداشته باشند.
این اصطلاح برای اولین بار توسط دکتر هانس اسپرگر در دهه 1940 زمانی که او کودکانی را که الگوهای رفتاری متفاوتی داشتند مشاهده کرد، ابداع کرد. اگرچه این اصطلاح پس از طبقه‌بندی مجدد DSM-5 تحت ASD کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما همچنان به طور گسترده در بحث‌های مربوط به تنوع عصبی شناخته شده و ارجاع داده می‌شود.
زندگی با سندرم آسپرگر چالش های منحصر به فردی را به خصوص در زمینه های اجتماعی و حسی ایجاد می کند. افراد اغلب با درک قوانین نانوشته اجتماعی دست و پنجه نرم می کنند و ممکن است زبان بدن یا حالات چهره را نتوانند بخوبی درک کنند. برای مثال، برای فردی که مبتلا به آسپرگر است، تشخیص طعنه یا طنز نامحسوس دشوار است، که می‌تواند باعث ایجاد احساس گیج کننده در مکالمات شود.
حساسیت های حسی یکی دیگر از مشکلات است. تجربه‌های روزمره مانند صداهای بلند، نورهای روشن یا فضاهای شلوغ می‌توانند مشکل ساز شوند. این حساسیت افزایش یافته اغلب منجر به کناره گیری یا نیاز به یک محیط کنترل شده برای جلوگیری از اضافه بار حسی می شود.
چالش‌های دیگر عبارتند از دشواری سازگاری با تغییر، که می‌تواند باعث ایجاد اضطراب در هنگام مختل شدن برنامه های ثابت شود.
کاردرمانی که توسط متخصصان ما در بهترین کاردرمانی شمال تهران ارائه می شود ، نقش بسیار مهمی در بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر، ایفا میکند. این روش درمانی به کودکان کمک میکند تا مهارت‌های لازم برای انجام فعالیت‌های روزمره و تعامل مؤثر با محیط اطراف خود را توسعه دهند.
علائم سندرم آسپرگر
چالش های اجتماعی: مشکل در درک نشانه های اجتماعی، حفظ مکالمات یا ایجاد روابط با همسالان
علایق محدود: تمرکز شدید بر موضوعات یا فعالیت های خاص، که اغلب منجر به تخصص قابل توجه در آن زمینه‌ها می‌شود.
رفتارهای تکراری: اعمال تشریفاتی و ترجیح زیاد برای روتین ثابت
نقاط قوت شناختی: حافظه استثنایی، استدلال منطقی و توجه به جزئیات.
افراد همچنین ممکن است حساسیت های حسی شدیدی را تجربه کنند، جایی که صداها، نورها یا بافت ها می توانند چالش برانگیز باشند. با وجود این چالش ها، بسیاری از آنها مهارت های خارق العاده ای مانند حل مسئله خلاق و تفکر نوآورانه را نشان می دهند.
علل سندرم آسپرگر
ژنتیک: سابقه خانوادگی اوتیسم یا شرایط مرتبط احتمال ابتلا به آسپرگر را افزایش می دهد.
عوامل عصبی: ناهنجاری در رشد و اتصال مغز با این اختلال همراه است.
تأثیرات محیطی: شرایط پیش از تولد، مانند عفونت های مادر یا قرار گرفتن در معرض سموم، ممکن است نقش داشته باشند.
تشخیص معمولاً شامل ارزیابی جامع توسط متخصصان پزشکی است. مراحل کلیدی عبارتند از:
- مشاهده رفتار: نظارت بر تعاملات اجتماعی، ارتباطات، و روال.
- تست های استاندارد شده: استفاده از ابزارهایی مانند برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS).
- مصاحبه ها: جمع آوری اطلاعات از والدین، معلمان و فرد برای درک تاریخچه رشد.
اعتقاد بر این است که سندرم آسپرگر تقریباً از هر 100 نفر در سراسر جهان 1 نفر را تحت تأثیر قرار می دهد. این بیماری بیشتر در مردان تشخیص داده می شود، اگرچه افزایش آگاهی منجر به تشخیص بیشتر در زنان شده است. عوامل فرهنگی و اجتماعی نیز ممکن است بر شناسایی و گزارش وضعیت تأثیر بگذارد.
روشهای درمان
درمان شناختی رفتاری (CBT) به ویژه در پرداختن به اضطراب و ایجاد مکانیسم های مقابله ای موثر است. آموزش مهارت‌های اجتماعی، که اغلب در محیط‌های گروهی انجام می‌شود، به افراد کمک میکند تا تعاملات بین فردی را طی کنند و اعتماد به نفس ایجاد کنند.
رویکردهای دیگر شامل گفتار درمانی برای تقویت ارتباطات و کاردرمانی برای بهبود یکپارچگی حسی و مهارت های حرکتی است. مداخلات مناسب تضمین می کند که نیازهای منحصر به فرد هر فرد برآورده می شود.
در حالی که هیچ دارویی به طور خاص برای سندرم آسپرگر وجود ندارد، برخی داروها ممکن است به مدیریت شرایط مرتبط مانند اضطراب، افسردگی یا ADHD کمک کنند. گاهی اوقات برای کاهش علائم، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و سایر داروها تجویز می شود.
کاردرمانی چه کمکی به درمان کودکان در طیف اسپرگر میکند؟
بهبود مهارت‌های حرکتی:
هماهنگی چشم و دست: بهبود مهارت‌های نوشتن، بازی با اسباب‌بازی‌ها و انجام فعالیت‌های روزمره.
تعادل و هماهنگی بدن: بهبود توانایی راه رفتن، دویدن، پریدن و شرکت در بازی‌های فعال.
مهارت‌های حرکتی ظریف: تقویت عضلات کوچک دست برای انجام فعالیت‌هایی مانند بستن دکمه، زیپ و استفاده از قاشق.
تقویت حواس:
کمک به کودک برای درک و مدیریت محرک‌های حسی مانند صدا، نور، لمس، بو و مزه.
آموزش تکنیک‌های خودتنظیمی برای کاهش حساسیت به محرک‌های حسی آزاردهنده.
توسعه مهارت‌های زندگی روزمره:
آموزش مهارت‌های خودیاری مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، استفاده از توالت و نظافت شخصی.
تقویت استقلال و اعتماد به نفس کودک در انجام فعالیت‌های روزمره.
بهبود مهارت‌های اجتماعی:
آموزش مهارت‌های ارتباط غیرکلامی مانند زبان بدن، حالات چهره و تماس چشمی.
تقویت مهارت‌های تعامل اجتماعی، بازی گروهی و برقراری ارتباط مؤثر با دیگران.
ایجاد محیط‌های سازگار:
ارزیابی محیط خانه و مدرسه و پیشنهاد تغییراتی برای کاهش محرک‌های حسی آزاردهنده و افزایش تمرکز کودک.
آموزش به والدین و معلمان در مورد چگونگی ایجاد یک محیط حمایتی و سازگار برای کودک.
مزایای کاردرمانی
- افزایش استقلال و اعتماد به نفس کودک.
- بهبود کیفیت زندگی کودک و خانواده.
- توسعه مهارت‌های لازم برای شرکت در فعالیت‌های اجتماعی و آموزشی.
- کاهش رفتارهای چالش‌برانگیز.
سوالات متداول
آیا سندرم آسپرگر همان اوتیسم است؟
خیر، سندرم آسپرگر یک بیماری خاص در طیف اوتیسم است. در حالی که شباهت هایی با سایر اشکال اوتیسم، مانند چالش های اجتماعی و علایق محدود دارد، افراد مبتلا به آسپرگر معمولاً هوش متوسط یا بالاتر از حد متوسط دارند و ممکن است تاخیر زبانی را تجربه نکنند.
آیا سندرم آسپرگر قابل درمان است؟
هیچ “درمانی” برای سندرم آسپرگر وجود ندارد، زیرا این یک بیماری نیست، بلکه یک وضعیت عصبی رشدی است. با این حال، راهبردهای درمانی، حمایتی و مقابله ای می توانند به افراد در مدیریت چالش ها و پیشرفت در زندگی روزمره خود کمک کنند.
چگونه می توانم از فرد مبتلا به سندرم آسپرگر حمایت کنم؟
شما می توانید با صبور بودن، درک نیازهای او و تقویت ارتباطات باز از کسی حمایت کنید. ارائه حمایت عاطفی، ایجاد یک محیط حسی دوستانه، و احترام به کارهای روزمره آنها نیز مفید است.
چرا سندرم آسپرگر بیشتر در مردان تشخیص داده می شود؟
تحقیقات نشان می‌دهد که معیارهای تشخیصی ممکن است به سمت شناخت صفاتی که معمولاً توسط مردان نشان داده می‌شوند سوگیری داشته باشد. زنان اغلب علائم متفاوتی را نشان می دهند که می تواند منجر به تشخیص نادرست شود.
