راه رفتن کودک سندرم داون و استفاده از وسایل کمکی برای کمک به این فرایند موضوعی است که در این مقاله به آن پرداخته ایم. سندرم داون یک اختلال ژنتیکی است که به دلیل وجود یک نسخه اضافی از کروموزوم 21 ایجاد می شود. این وضعیت منجر به تأخیر رشدی و فکری می شود که می تواند بر جنبه های مختلف زندگی کودک از جمله مهارت های حرکتی و توانایی راه رفتن تأثیر بگذارد. در حالی که راه رفتن نقطه عطفی است که همه کودکان در نهایت به آن می رسند، کودکان مبتلا به سندرم داون ممکن است دیرتر از همسالان در حال رشد خود به آن دست یابند. این تاخیر را می توان به هیپوتونی (تون عضلانی کم)، شلی رباط (رباط های شل) و سایر چالش های فیزیکی و شناختی مرتبط با این بیماری نسبت داد. استفاده از مداخلات درمانی و وسایل کمکی می تواند به طور قابل توجهی به کودکان مبتلا به سندرم داون در ایجاد مهارت های لازم برای راه رفتن مستقل کمک کند.
معمولاً کودکان در حال رشد معمولاً بین 12 تا 18 ماهگی شروع به راه رفتن مستقل می کنند. برای کودکان مبتلا به سندرم داون، این نقطه عطف اغلب دیرتر به دست می آید، معمولاً بین 24 تا 36 ماهگی. با وجود این تاخیر، با حمایت و مداخلات مناسب، اکثر کودکان مبتلا به سندرم داون می توانند راه رفتن مستقل را بیاموزند.
بیشتر بخوانید : تاخیر رشدی در سندرم داون
دلایل مشکلات راه رفتن کودک سندرم داون
کودکان مبتلا به سندرم داون اغلب ویژگی های فیزیکی خاصی را نشان می دهند که می تواند بر توانایی آنها در راه رفتن تأثیر بگذارد:
هیپوتونیا: هیپوتونیا یک ویژگی شایع در کودکان مبتلا به سندرم داون است که بر عضلات آنها تأثیر می گذارد و منجر به کاهش قدرت و استقامت می شود. این شرایط دستیابی به ثبات و هماهنگی لازم برای راه رفتن را برای آنها دشوارتر می کند.
شلی رباط: شل شدن رباط ها می تواند باعث بی ثباتی مفصل شود و حفظ تعادل و وضعیت بدن را برای کودکان دشوار کند. این می تواند منجر به ایستادن گسترده تر و راه رفتنی شود که کارایی کمتری دارد.
اندام‌های کوتاه‌تر: کودکان مبتلا به سندرم داون معمولاً اندام‌های کوتاه‌تری نسبت به اندازه بدنشان دارند که می‌تواند بر کارایی راه رفتن و راه رفتن آنها تأثیر بگذارد.
تأخیرهای شناختی: تأخیرهای شناختی می تواند بر توانایی کودک در درک و پیروی از دستورالعمل ها تأثیر بگذارد، که برای یادگیری وظایف حرکتی پیچیده مانند راه رفتن بسیار مهم است.
سایر مشکلات سلامتی: شرایطی مانند نقایص مادرزادی قلب، اختلالات بینایی و شنوایی و مشکلات تیروئید که در کودکان مبتلا به سندرم داون شایع‌تر است نیز می‌تواند بر رشد فیزیکی و توانایی راه رفتن آنها تأثیر بگذارد.
بیشتر بخوانید: مهارتهای دست ورزی در سندرم داون
مداخلات درمانی
فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست ها نقش مهمی در کمک به کودکان مبتلا به سندرم داون دارند تا قدرت، تعادل و هماهنگی لازم برای راه رفتن را توسعه دهند. جلسات درمانی ممکن است شامل تمرین هایی برای تقویت عضلات مرکزی و اندام تحتانی، فعالیت هایی برای بهبود تعادل و تکنیک هایی برای تقویت هماهنگی و برنامه ریزی حرکتی باشد.
کاردرمانی: کاردرمانگران روی بهبود مهارتهای حرکتی ظریف و فعالیت‌های روزمره زندگی کار می‌کنند که می‌تواند به طور غیرمستقیم راه رفتن کودک سندرم داون را بهبود بخشند. آنها ممکن است از تکنیک های یکپارچه سازی حسی برای کمک به پردازش و پاسخ دادن به اطلاعات حسی که برای تعادل و آگاهی فضایی بسیار مهم است، استفاده کنند.
بیشتر بخوانید : توانبخشی کودکان سندرم داون
وسایل کمکی برای راه رفتن کودک سندرم داون
تردمیل: تحقیقات نشان داده است که تمرین با تردمیل می تواند برای کودکان مبتلا به سندرم داون مفید باشد. این روش شامل راه رفتن با پشتیبان روی تردمیل است که به تقویت قدرت عضلانی و بهبود الگوهای راه رفتن کمک می کند. والدین و درمانگران می توانند از تردمیل هایی با سرعت و شیب قابل تنظیم برای افزایش تدریجی سطح دشواری با بهبود قدرت و هماهنگی کودک استفاده کنند.
واکرها: واکرها حمایت و ثبات را برای کودکان در حین یادگیری راه رفتن فراهم می کنند. این دستگاه‌ها در طرح‌های مختلف، از واکرهای ساده گرفته تا واکرهای راه رفتن پیچیده‌تر با مهارها و تکیه‌گاه‌های قابل تنظیم عرضه می‌شوند. آنها به کودکان کمک می کنند راه رفتن را به شیوه ای کنترل شده و ایمن تمرین کنند و آنها را تشویق به برداشتن گام ها و بهبود تعادل خود می کنند.
ارتزهای مچ پا (AFOs): AFO ها بریس هایی هستند که از مچ پا و پا حمایت می کنند و ثبات و تراز را بهبود می بخشند. این نوع ارتز به ویژه برای کودکان مبتلا به هیپوتونی و شلی رباط مفید هستند، زیرا به حفظ موقعیت مناسب پا و جلوگیری از پرون شدن بیش از حد (غلتاندن پا به داخل) کمک می کنند.
کمک‌کننده‌های لگن: از انواع بریس هستند که از حرکت بیش از حد لگن جلوگیری می‌کنند و الگوی طبیعی‌تر و پایدارتر راه رفتن را تشویق می‌کنند.
